Voletscht bin i wider einisch usgibig ga kömerle, oder – uf Nöibärndütsch – ga „shoppe“. Dä Anglizismus gfallt mer äbe no guet, wül dert der bärndütsch „Schoppe“ mitschwingt, wo de Bebee öppe di glychi churzfrischtigi Befridigung vo ihrne Bedürfnis bringt wi ds Ychoufe hüüfig de Erwachsnige. Und ir zuesätzleche „Verbisierig“ resp. Verchlynerigsform wär de beides „s(c)höppele“. Aber das nume am Rand.
I ha also es paar Sache ygchouft und derby ganz vergässe, dass sech syt emene Zytli scho es zümftigs Hüngerli am Aabahne isch gsy. „Es Bier und e Bratwurscht müesse häre!“, isch mir plötzlech dür e Chopf und so han i nach emene Stand afa Usschou halte. I der Stadt isch fei echli öppis los gsy, überall Lüt uf de Velo, uf em Väschpi, im ne Cabrio; asiatischi Turischte bim Fötele, e Bänd vo Schottland het o grad no gspilt und es het mi ddünkt, vo irgendnöime här ghör i sogar e Chor. Me kennt ja geng vil Lüt z Bärn, aber a däm Namittag han i no meh bekannti Gringe gseh als süsch albe!
Won i du ir Neechi vom Zytglogge e Stand ha gfunde gha u nach lengerem Aastah bi dracho, seit doch di Verchöifere (wo Bärndütsch het gredt, notabene!) mit emene gwinnende Lächle zue mer: „Und, was git’s bi Ihne?“
Da bin i grad echli zämezuckt u ha mer‘s nid chönne verchlemme, als Antwort z gä: „Es ’Öich’ – gärn mit Sänf!“
Di Gschicht isch aber no nid fertig. I ha es Cheerli bbruucht, für mi vo däm z erhole. Wül ds Hüngerli halt geng no isch da gsy, han i gfunde, i gäbi dere Bratwurscht-Idee no ne Chance. Es isch gar nid so eifach gsy, nomal e Stand z finde! Won i äntlech wider eine gseh ha u de schliesslech bi dranne gsy, luegt mi d Bratwurscht-Frou aa u seit: „Ah, der Heer – ja und, was näme Sii?“ (Scho wider e Bärnere, übrigens!)
Jitz bin i also langsam hässig worde. Imene liecht giftige Tonfall han i la verlute: „Es ’Dir’ – bitte mit Ketchup!“
Nach dere zwöite Begägnig han i gfunde, dä mit de Ständ löi i äuä besser la sy.
Drum bin ig i di nächschti Beiz ggange und ha dert zu myre grosse Erliechterig ohni gröberi sprachlechi Panne e Bratwurscht chönne bstelle. I ha di Wurscht o ganz zfride scho fasch fertig ggässe gha, won i plötzlech i mym lingge Ohr liecht quääkig, aber überdütlech ghöre: „Ja und, bi Öich, wi schmöckt’s?“
„Di wei Krach mit mir!“, isch’s mer dür e Chopf, und i ha mi enorm müesse zämenäh, dass mys „’S isch guet, merci!“ no einigermasse früntlech isch derhär cho. Dass me z Bärn gopfertecku mit der Nase schmöcki, han i der Servierere gloub o no gseit.
Und überhoupt, we me ab und zue ir Beiz hocket, mues me sech ja so allerhand aalose! Derby reden i jitz explizit nid vo usserkantonale oder usländische Arbeits-Chreft, wo logischerwys ihre Dialäkt rede oder settigi Fynheite gar nid chöi kenne. Nei, i meine die, wo vo hie sy und bim Mineralwasser glych frage: „Mit oder ohni Gas?“ I rede vo Bärner, wo eim es „Stück“ Brot oder es „Kafi“ wei aaträie. Vo Bärnere, wo eim „Ysch-Crem“ bringe und zu allem zueche am Schluss no wei wüsse, öb’s „mundet“!
I chönnt mi no lang ergelschtere, aber nei: I nime jitz gschyder es Tee für d Närve und wirde gaaaanz rueig. Bim Wort „Tee“ cha me zum Glück o nüüt faltsch säge.
